زیر درخت کافور

هوالجمیل

فتح دنیا:

هادی پشت ویلچرم را گرفته بود. حال پرواز داشت هادی. اکبر با تی شرت و شلوار جین و صورت تیغ انداخته و کوله پشتی روی کول، ویلچر نبی را می راند. انگاری اکبر قصد مسافرتی تفریحی به امارات داشته باشد. نبی روی یک ویلچر میرای 3310 نو و قشنگ نشسته بود. در آن آشفته بازار و هیر و ویر، هیچ چیز به اندازه دیدن ویلچر نو نبی خوشحالم نمی کرد. این اولین فایده حج بود برای نبی. بالاخره پس از بیست و چند سال ویلچرش را عوض کرد. باور نمی کرد این ویلچرهای جدید می توانند بهتر و راحت تر از آن ویلچر فکسنی و قدیمی باشند.

پس از گذشتن از چند مرحله وارسی گذرنامه و بلیط، وارد سالن پرواز شدیم. شور و اشتیاق هادی باعث شده بود هنگام وارسی گذرنامه خوشمزگی های کودکانه ای با کارمندان فرودگاه بکند. در سالن پرواز چند دکه فروش انواع خرت و پرت برای مسافران خروجی دایر بود. از این همه زیرکی مدیران مان نفسم بند آمده بود. با این مدیریت جاه طلبانه ای که داریم زود باشد که جای چین را در بازارهای جهان بگیریم!

یک لیوان شیر قهوه برای رفع خستگی خریدم و خوردم. مخابرات تبریک سوم خرداد را روی دسک تاپ موبایل ها انداخته بود. کار خوبی است اما هنوز نرم افزار قدرتمندی برای این کارها ندارند. جمله تبریک ناقص حک شده بود. هم کاروانی ها را در سالن برانداز کردم. رنگا رنگ بودند. زن و مرد جوان و میان سال و چند نفری هم پیر و پاتال که حتی توان راه رفتن نداشتند.

جلو اکبر می بایست مواظب حرف زدن مان باشیم. با ذهن تیز و طبع شوخی که دارد جمله ها و کلمه های ایهام دار را دست مایه طنزهایی می کند که گاه عرق شرم بر چهره می آورد. هادی اما بر رفتارش مراقبت داشت و به شوخی های اکبر دامن نمی زد و سعی می کرد حال و هوای حج را حفظ کند.

برای سوار شدن بر هواپیما از سالن خارج شدیم. هادی ویلچرم را با سرعت از سطح شیب دار پایین برد و وارد محوطه فرودگاه شدیم. یکی از خدمه فرودگاه داد و فریاد راه اندخت و توپ و تشر که این چه طرز ویلچر راندن است؟ اگر اتفاقی بیفتد یقه ما را می گیرند و از این حرف ها. حالم به هم خورد از احساس مسؤولیت اش. بارها به دلیل ناشی گری همین خدمه فرودگاه برای جانبازان حوادثی رخ داده است و کسی هم پاسخ گو نبوده است

ادامه دارد.