زیر درخت کافور

هوالجمیل

زیارت به سبک ایرانی:

صبح دیر بیدار شدیم. رکعت اول نماز جماعت حرم را از دست دادیم. هتل مان نزدیک حرم است. کمتر از ده دقیقه پیاده روی است. فضای اطراف حرم را خوب سازماندهی کرده اند. از کوچه پس کوچه های پیچ وا پیچ شبیه اطراف حرم رضوی خبری نیست. مسؤولان عربستان خودشان را گرفتار قوانین دست و پا گیر مالکیت نکرده اند. به نظر می رسد تمام ساختمان های اطراف حرم را خریده اند و پس از تخریب و تسطیح و نقشه کشی و تقطیع منظم، برای ساخت هتل واگذار کرده اند. مدیران عربستانی، هتل و حرم و بازار را یکجا و در یک طرح کلی دیده اند و برنامه ریزی کرده اند. در دو سمت حرم، کوچه ها و خیابان ها با نظم هندسی و هتل های تقریبا یک شکل و یک اندازه وجود دارند. بین هتل ها فضاهای تجاری هم به اندازه کافی هست. پس کار مردم را ساده و راحت کرده اند. مردم روزی پنج بار برنامه هتل، بازار، حرم و بالعکس دارند. بنا بر این دیگر نیازی نیست در شهر پراکنده شوند، مگر اینکه مرضی داشته باشند. البته هیچ ایرانی را ندیده ام که چند ریالی خرج  کرایه تاکسی کند و در شهر سیاحتی کند. اما برای امر واجب خرید، از کیسه که سهل است، از جان گرامی هم مایه می گذارند.

پس از نماز، پاتوق ایرانی ها پشت بقیع است. جمع می شوند پشت بقیع برای خواندن زیارت نامه و پیدا کردن یکدیگر و پرسه زدن بین بساط های دست فروشان. اهل سنت، حرم می روند برای نماز خواندن و گاهی قرآن خواندن. زائر ایرانی باور ندارد که این همه پول خرج کرده است، این همه راه آمده است برای نماز خواندن. ایرانی ها ابتدا که وارد حرم می شوند کمی سرگردانند. اینجا ضریحی برای حمله کردن و چنگ زدن و از سر و کول هم بالا رفتن وجود ندارد. در و دیوار هم آینه کاری و کاشی کاری و نقش و نگار ندارد که به تماشا سر گرم شوند. اما این سرگردانی زیاد طول نمی کشد. خیلی زود عادت می کنند به پشت بقیع رفتن و به هم ریختن بساط دست فروش ها.

ادامه دارد.