افسوس

دی روز وقتی از چهار راه کالج، قسمت ِ زیرین ِ پل حافظ رد می شدم، به این فکر کردم چه خوب می شد اگر موبایل اختراع نمی شد، یا حداقل مثل پانزده، شانزده سال پیش، قیمت گرانی داشت و این خطوط اعتباری نی آمده بود و هر کسی استطاعت مالی خریدش را نداشت.

آن وقت می شد روبروی یک عابر محترم و باکلاس که با سرعت تمام درحال حرکت است توقف کنی، و بگویی؛ آقا معذرت می خوام، می تونم بپرسم ساعت چنده!؟ و آقا هم یک بادی داخل سینه اش بیندازد، قد راست کند و مثلا بگوید یازده و سی و دو دقیقه...