تقدیم به کسی که هر وقت یادش کردم امید در من زنده شد

زنگاه تو دلی نیست که عاشق نشود

نازم آن چشم که تیرش به نشان می آید

می پرد خواب ز چشم همه کس تا دل شب

هر کجا قصه ی زلفت به میان می آید

از غم عشق ز دل ناله برآرد تا صبح

مرغک خسته که شب ها به فغان می آید